Statistika Архиве - reprezentacija.rs

Kao igrač nastupao za Vojvodinu, italijansku Sampdoriju i švajcarski Jang bojs. Dres novosadskih crveno-belih nosio punih 14 godina (1946. – 1960) i za to vreme odigrao 512 utakmica. Igrao je u veznom redu i bio član generacije koja je 1951. po prvi put u istoriji kluba došla do finala Kupa maršala Tita, a 1957. postala vicešampion Jugoslavije i došla do finala Srednjoevropskog kupa. Po odlasku iz Vojvodine, godinu dana proveo je u italijanskoj Sampdoriji, a potom još dve sezone u švajcarskom Jang bojsu, gde je istovremeno obavljao i dužnost trenera i gde je završio igračku karijeru.

Bio je član reprezentacije Jugoslavije, za koju je od 1951. do 1958. godine odigrao ukupno 57 utakmica, pri čemu je bio deo tima koji je nastupio na Svetskim prvenstvima 1954. godine u Švajcarskoj i 1958. u Švedskoj. Takođe, bio je član olimpijske reprezentacije koja je 1952. godine u Helsinkiju osvojila srebrnu medalju. Zabeležio je i jedan nastup na revijalnom meču za reprezentaciju Evrope.

Po završetku igračke karijere, Boškov se 1964. godine vratio u Vojvodinu i preuzeo funkciju tehničkog direktora kluba. Kao takav, bio je najzaslužniji za angažovanje trenera Branka Stankovića i selektiranje tima koji će dve godine kasnije postati šampion Jugoslavije, a već u narednoj sezoni dogurati do četvrtfinala Kupa evropskih šampiona. U Vojvodini je ostao punih sedam godina, sve do 1971, a pred kraj svog rada oformio je klupski trening centar u Veterniku, koji je dve i po decenije kasnije dobio njegovo ime.

Nakon ponovnog odlaska iz Vojvodine, posvetio se trenerskom poslu i imao je impozantnu trenersku karijeru, tokom koje je sa Real Madridom osvojio titulu šampiona Španije (1980) i dva Kupa kralja (1980, 1982), sa Sampdorijom titulu šampiona Italije (1991), Kup pobednika kupova (1990), dva Kupa Italije (1988, 1989) i jedan Superkup Italije (1991), a sa Den Hagom Kup Holandije (1975). Sa Real Madridom je 1981. došao do finala Kupa evropskih šampiona, a sa Sampdorijom do finala Kupa pobednika kupova (1989) i takođe do finala Kupa evropskih šampiona (1992).

Tokom svoje trenerske karijere, trenirao je još i Fejenord, Saragosu, Hihon, Askoli (uveo ga u Seriju A 1986), Romu (ostao upamćen kao trener koji je u prvi tim uvrstio legendarnog Frančeska Totija i to na nagovor još jednog bivšeg igrača Vojvodine Siniše Mihajlovića), Napoli, Servet i Peruđu. Od 1970. do 1973. i od 1999. do 2000. godine bio je selektor Jugoslavije, pri čemu je u oba navrata uspeo da odvede reprezentaciju na velika takmičenja – Svetsko prvenstvo u Zapadnoj Nemačkoj 1974. i Evropsko prvenstvo u Holandiji i Belgiji 2000. godine. Po završetku trenerske karijere, imenovan je za počasnog selektora Jugoslavije.

Preminuo je 27. aprila 2014. godine u Novom Sadu, baš u godini u kojoj je njegova Vojvodina proslavila svoj 100. rođendan i svega nekoliko nedelja pre nego što je osvojila svoj prvi Kup Srbije u istoriji kluba. Sahranjen je na groblju u Begeču, a sahrani su, pored najviših predstavnika Fudbalskog saveza Srbije, prisustvovali i predstavnici Real Madrida i Sampdorije, čiji navijači su došli da mu odaju počast i oproste se sa čovekom koji im je doneo jedinu titulu šampiona Italije u istoriji kluba. U njegovu čast, utakmice polufinala Lige šampiona te sezone počele su sa minutom ćutanja, a na utakmicama kvalifikacija za Ligu Evrope 2015. godine, navijači Vojvodine i Sampdorije su koreografijama pokazali koliko vrednuju i cene sve ono što je veliki Vujke uradio za oba kluba.